Op 5 oktober 2013 ben ik naar een toneelvoorstelling gaan kijken, voor en door kinderen. Het was een eigen bewerking van het sprookje 'De 101 dalmatiërs'. Het stuk was mee geschreven door mijn zus, wat er natuurlijk voor zorgt dat ik niet onbevooroordeeld ben.
De voorstelling was een schot in de roos. Het was voor kinderen, maar toch betrapte ik mezelf erop dat ik zat te gniffelen. De effecten in kostuums en bekende flauwe, heerlijke mopjes zetten zowel jong en oud aan het lachen.
Ik was bovendien verbaasd van de acteurs hun vele kwaliteiten en hoe dit alles voor een mooie voorstelling zorgde. De personages werden tot leven gebracht door spelers van 9 tot 18 jaar, de jongere spelers waren puppy's, terwijl de ouders spelers de grotere rollen voor zich namen.
De muziek zorgde ervoor dat alles vlot aan elkaar gelinkt werd,
Korte voorstelling van het stuk:
Bert De Vil, een jongeman die heel onzeker is, werkt bij zijn zus, Ella De Vil, die een belangrijke (tenminste, dat zou ze willen) tv-studio heeft. Ella is een zeer onaangename baas, ook tegenover de andere werknemers van de studio. Zo mag Prinz, de dalmatiër van Bert, nooit mee naar binnen. Ella haat dieren.
Roos Van Peteghem, een artieste zonder werk, gaat op een bepaald moment op gesprek bij Ella, waar ook haar dalmatiër, Zita buiten moet wachten. Prinz en Zita zijn meteen dol op elkaar, maar dat kan van hun baasjes niet gezegd worden. Als Bert toch indruk maakt op Roos worden ook zij halsoverkop verliefd.
Zita bevalt van puppy's en Ella die al lang een idee zoekt voor een nieuwe show, kan wel iets aanvangen met die sneeuwwitte hondjes. Ze besluit om de puppy's te ontvoeren om er een show mee te maken. Maar sneeuwwitte puppy"s blijven niet wit, die krijgen vlekjes! En wie vlekken krijgt, moet dood....
Er ontstaat een zoektocht van Zita en Prinz naar hun kindjes voor ze vlekjes krijgen en een spuitje zullen krijgen van de vreemde Mr. Droite.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten